Spółka z branży górniczej wypłaciła emerytom i rencistom świadczenie pieniężne z okazji Dnia Górnika. Wypłatę tego ekwiwalentu gwarantują postanowienia zakładowego układu zbiorowego pracy (dalej: ZUZP).

Wątpliwości dotyczyły tego, czy coroczne wypłaty ekwiwalentu barbórkowego byłym pracownikom (emerytom lub rencistom), dokonywane na podstawie postanowień ZUZP, stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT, które powinny być rozpoznane jako koszt podatkowy w dacie jego wypłaty.

Spółka twierdziła, że tak. Jej zdaniem wydatki ponoszone na ekwiwalenty barbórkowe na rzecz byłych pracowników spółki – emerytów lub rencistów, służą osiąganiu wymiernych korzyści biznesowych spółki i jako takie stanowią koszt uzyskania przychodów, ponieważ spełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Wydatki poniesione na byłych pracowników w kosztach

Przedsiębiorstwo wyjaśniło, że wydatki w postaci wypłat na rzecz emerytów i rencistów z tytułu ekwiwalentu barbórkowego, które są ponoszone przez spółkę:

są wydatkami bezzwrotnymi/o charakterze definitywnym;
są właściwe udokumentowane;
są dokonane w związku z obowiązkiem wynikającym z ZUZP, który zgodnie z art. 9 § 1 Kodeksu pracy stanowi źródło prawa pracy (tak jak Kodeks pracy) oraz
nie mieszczą się w katalogu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Z uwagi na to, że dowodem potwierdzającym poniesienie wydatków związanych z ekwiwalentami barbórkowymi są dokonywane wypłaty na rzecz były pracowników spółki, wydatek ten powinien być ujmowany w kosztach podatkowych w dacie wypłaty.

Organ podatkowy przyznał spółce rację i odstąpił od uzasadnienia.